Onverwacht kreeg mijn moeder het bericht dat ze ongeneeslijk ziek was. We moesten denken in weken, niet in maanden…. Terug naar huis was geen haalbare optie dus we gingen op zoek naar een fijne plek.
In haar woonplaats was er geen plek in het hospice, wat nu? Mijn broer woont in Lemelerveld en ging daar op onderzoek uit. Zo kwam hij bij Hospice en Logeerhuis Sam uit. Dat was wel even schakelen, het is een klein uurtje rijden van de woonplaats van mijn ouders en mij. Maar de gouden oplossing stond in de achtertuin van het hospice… De vakantiewoning!
Op de dag dat mijn moeder haar intrek nam in haar kamer, verhuisden ook mijn vader en ik mee. Wij trokken in de vakantiewoning in de enorme achtertuin van het hospice. Natuurlijk was dat even schakelen en wennen, in deze vreemde tijd ook nog eens zelf weg zijn van je eigen vertrouwde omgeving.
Maar wat was het enorm fijn om met de hele familie zo dicht bij elkaar te kunnen zijn. Mijn broer kwam meerdere keren per dag om de deur, mijn vader en ik liepen de hele dag in en uit, en mijn neefje kwam in de weekenden logeren in het vakantie huis om ook nog veel tijd met oma door te kunnen brengen.
Vanuit de woonkamer van het vakantiehuis konden we bijna zwaaien naar mijn moeder in haar kamer en binnen een halve minuut konden we bij haar zijn. We hadden dus de nabijheid, maar niet de zorg. Er werd door de vrijwilligers en de thuiszorg zo goed voor haar gezorgd.
Het bijzondere van de woning was dat het ons als gezin ook de ruimte gaf om met elkaar te eten rond de grote eettafel. We hebben daar zo lang het kon, vaak met zijn allen gekookt en gegeten. Dat geeft toch een ander gevoel dan in het hospice, waar je vanzelfsprekend met meer mensen zit. Het voelde de eerste week soms nog een beetje als een weekendje weg met zijn allen. Ach ja, dat maak je er dan met elkaar maar van.
Maar niet alleen de mogelijkheid om af en toe even met het hele gezin samen te zijn was fijn. Ook de flexibiliteit van het “even om de deur kijken” bij mama, of toch een paar uur blijven zitten. Er hoefde niets gepland te worden en er was geen lange reistijd. Omdat we allemaal in Lemelerveld verbleven, was er in de basis altijd iemand direct in de buurt van mama. En dat was fijn.
Daarnaast konden we in de vakantiewoning (of op het grote terras) ook het bezoek ontvangen en daar ongestoord (en zonder andere gasten te storen) met elkaar samen zijn. Dat voelt dan ook wel weer als een stuk vrijheid,
Voor mijn vader en mij was het soms best lastig om niet thuis te zijn, in je eigen vertrouwde omgeving…. Maar het was zo waardevol dat wij ook steeds de vrijwilligers zagen, waar wij ons verhaal konden doen, koffie mee konden drinken als het allemaal even te veel werd, en die ook zo goed voor ons gezorgd hebben. De hele situatie was voor ons allemaal vreemd en soms weet je dan even niet meer hoe je er mee om kunt gaan. Dankzij de steun van alle vrijwilligers zijn de weken in de vakantiewoning echt van toegevoegde waarde geweest. We hebben heel veel steun gehad aan alle gesprekken die we met elkaar voerden. We hebben uiteindelijk 6 weken in de vakantiewoning gewoond en dan bouw je een band op met de vrijwilligers die er overdag vaak waren. We voelden ons als gezin echt welkom en aten regelmatig met de gezamenlijke maaltijden in de keuken, niets was onmogelijk.
Waarom schrijf ik dit verhaal?
Ik vind de combinatie van de woning bij het hospice zo bijzonder en mooi dat ik het iedereen gun om deze optie te kennen en te kunnen overwegen. Ik zou het zelf vooraf nooit bedacht hebben, want je denkt dat je graag thuis wilt zijn in die roerige tijden. Maar juist de rust, de warmte en de lieve, wijze woorden van de vrijwilligers hebben deze 6 weken echt onvergetelijk gemaakt.
2025, Karin uit Haaksbergen